Nauka otkrila zašto vas psi gledaju posebnim pogledom

Neodoljivi pogled naših ljubimaca daje im neku vrstu supermoći, koju rado koriste da bi dobili nešto što su zamislili.

Ali iako većina ljudi misli da su „kučeći pogled“ razvili psi da bi zadovoljili ljude, čini se da to nije tako.

Istraživanje objavljeno u časopisu „The Anatomical Record“ opovrgava uvjerenje da je „kučeći pogled” proizvod pripitomljavanja psa. Takođe, pobija studiju iz 2019. koja je tvrdila da su psi razvili veoma izražajno lice zbog svoje duge istorije sa ljudima, prenosi „Live Science“.

Pomenuto istraživanje iz 2019. godine tvrdilo je da su domaći psi razvili mišiće oko očiju mnogo više od svojih divljih predaka, vukova, pa  zbog toga mogu pokazivati više izraza lica.

Naučnici su zaključili da su psi razvili ove mišiće jer su živjeli u blizini ljudi i imali potrebu da imitiraju njihove izraze lica.

„Bili smo radoznali da saznamo da li je to istina ili da li ovi mišići postoje i kod drugih veoma društvenih kanida (lat. Canidae)“, rekla je Heder Smit sa Univerziteta Midvestern u Ilinoju, vodeći autor novog rada.

Afrički divlji psi imaju iste razvijene mišiće oko očiju kao i domaći psi

Da bi što bolje i temeljnije istražili o čemu se radi, Smit i njen tim su izvršili detaljnu disekciju na umrlom primerku afričkog divljeg psa (lat. Licaon pictus) koji je donirao zoološki vrt. Naučnici su otkrili da afrički divlji psi ne samo da imaju iste očne mišiće kao i domaći psi, već su ti mišići podjednako razvijeni.

Ovo otkriće je zapravo opovrglo prethodni zaključak da su mišići razvijeni kod pasa koji su željeli da se približe ljudima. Vjeruje se da su evoluirali da pomognu divljim psima da koordiniraju i komuniciraju dok love na otvorenoj savani.

Poput vukova i njihovih domaćih rođaka, afrički divlji psi su veoma društveni. Žive u grupama od oko pet do devet jedinki, a njihova izuzetno izražajna lica omogućavaju im da tihe vizuelne signale drugim jedinkama svoje vrste daju, što im omogućava uspješniji lov.

Izvor:Kolektiv

Foto: Ilustracija/Pixabay.com 

Tekst objavila:Ljilja Rabrenović