Kraj 1960-ih označio je eru Novog Holivuda, koja je ubrzo zamijenila staro zlatno doba.

Prema riječima Kventina Tarantina, osam specifičnih filmova, objavljenih između decembra 1969. i decembra 1970. godine, pomoglo je da se zapečati sudbina starog doba, prenosi Index.hr.

Iako su klasici i velike zvijezde i dalje dominirali u to vrijeme, ovi filmovi – iako su uključivali mnoge poznate autore i glumce iz „zlatnog doba“ – djelovali su kao ostaci prošlog doba, dok se novo doba kinematografije neumitno približavalo.

U svojoj knjizi „Spekulacije o kinematografiji“, Tarantino piše:

„Do 1970. godine, ovaj 'Novi Holivud' bio je Holivud“, izvještava časopis Far Out.

Kao primjere filmova koji su bili „osuđeni na propast“ u ovom novom kontekstu, on navodi: Privatni život Šerloka Holmsa (Bili Vajlder), Špijunka Lili (Blejk Edvards), Jedna smiješna ljubav u Njujorku (Vinsente Mineli), Šetnja po proljećnoj kiši (Gaj Grin), Jedina igra u gradu (Džordž Stivens), Oslobođenje L.B. Džonsa (Vilijam Vajler), Topaz (Alfred Hičkok) i Rio Lobo (Hauard Hoks).

Sva su to bila djela poznatih reditelja, ali u kontekstu tog vremena, piše Tarantino, „smatrani su mrtvima po dolasku“.

Zanimljivo je da su upravo ti autori - Vajlder, Edvards, Mineli, Grin, Stivens, Vajler, Hičkok i Hoks - bili zaslužni za neka od najcjenjenijih ostvarenja klasičnog Holivuda, sa ukupno 11 Oskara i 46 nominacija.

Ali poslije 1970. godine, nijedan od njih nije dobio nijednu nominaciju. Zbog toga je Tarantinov argument još ubjedljiviji: iako su nekada oblikovali svet filma, njihovo vrijeme je prošlo, a publika i industrija su se okrenuli novim imenima poput Kopole, Kjubrika i Formana.

Vrijeme nikoga ne štedi, čak ni stare filmske autoritete. Pokušaji da se održi estetika Zlatnog doba u vrijeme kada se rađao novi, buntovni Holivud bili su, prema Tarantinu, osuđeni na propast. Kinematografski pejzaž se promijenio – zauvijek.

Izvor:Kolektiv

Tekst objavila:Ljilja Rabrenović