Taksista, kultni film reditelja Martina Skorsezea premijerno je prikazan u Sjedinjenim Državama osmog februara 1976. godine.

Prije 46 godina, uz muziku Bernarda Hermana, žuti taksi probio se kroz gusti bijeli dim na njujorškom Menhetnu i osvojio publiku i kritičare širom Amerike.

Robert De Niro je maestralno iznio lik Trevisa Bikla, 26-godišnjeg bivšeg vojnika koji pati od nesanice i u potrazi je za poslom koji će ga držati budnim noću, podarivši publici jednog od najupečatljivijih antiheroja u istoriji kinematografije.

Taksista je bio film u koji gotovo niko, osim ekipe koja je na njemu radila, nije vjerovao.

Čelnici Kolumbija Pikčersa mislili su da film nema finansijski potencijal, predsjednik žirija u Kanu ga je mrzio, a Taksista je ipak napunio sale i uzeo Zlatnu palmu.

Na rođendan filma koji se, buntovan i neshvaćen kao njegov glavni protagonista, nikako nije trudio, a na kraju ipak postao klasik, pred vama je priča o mukotrpnom radu, proživljenom scenariju i sjajnom uspjehu koji je naišao kao rezultat čiste ljubavi prema filmskoj umjetnosti.

Ko je Taksista?

Trevis Bikl je usamljeni mladi Njujorčanin.

Pati od nesanice, zbog čega počinje da radi kao vozač taksija noću.

Razočaran je u svijet, ali ipak uspijeva da funkcioniše u normalnim okvirima.

Kako vrijeme prolazi, Trevis se sve više otuđuje od ljudi i svijeta oko njega.

Njujork vidi kao betonsku džunglu koja se raspada, "prepunu ološa koji treba da se počisti".

Naravno, počinje i da vidi sebe kao jedinog čoveka koji može da počisti tu društvenu prljavštinu.

"Trevis ne želi da sjedi skrštenih ruku i uzima samo ono što mu život ispljune", piše filmski kritičar Džejms Berardineli.

"Želi da reaguje, iako njegovi postupci nemaju veza se logikom, jer, u tom trenutku, on nije u poziciji da racionalno razmišlja."

"De Nirova izvedba je toliko dobra da mi, u publici, ni jednog trenutka ne sumnjamo ili ne vjerujemo u to što se dešava u Trevisovom uznemirenom umu."

Izvor i foto: Kolektiv.Me

Tekst objavila: Ljilja Brajković