Potrebno je zaista poprilično hrabrosti da se premijerni film iole ambicioznijih prikazivačko-distributivnih planova pusti u bioskope usred ove muke teške, muke žive, te, za početak, svaka čast producentima i filma Pokajnik (Honest Thief) što su se na svjetskom nivou odvažili na tako pogibeljan korak.

A svaka čast i Lijamu Nisonu, glavnoj zvijezdi narečenog filma, što tako istrajno puni filmografiju naslovima poput tog, ostvarenjima koja se očito obraćaju vidno zrelijoj i starijoj publici. Da se ne lažemo, Pokajnik nije na nivou ponajboljih filmova tog tipa u ovovjekovnom dijelu Nisonove filmografije; to nije, ali ipak jeste pošten i sasvim upotrebljiv akcioni film same sredine u gotovo svakom domenu, uz pomalo retro-vajba u pravcu osamdesetih godina prošloga vijeka, ali i vidno skromijeg budžeta.

Osim Nisona, u Pokajniku možete da gledate i Kejt Volš, Džaja Kortnija, Džefrija Donovana, Roberta Patrika…, a, kad smo već ovdje tim povodom, mogli bismo da se prisjetimo vrha tih Nisonovih akcionih trilera iz posljednjih, recimo, desetak godina, zar ne?

96 sati (Taken) (2008)

Naravno, sam vrh sasvim zasluženo i bez imalo premišljanja pripada izvrsnom inicijalnom filmu iz možda i ne toliko očekivano dugovječnog serija Taken (kod nas prevedenog kao 96 sati). Pomenuti film je istovremeno pred gledaoce doveo mustru, ali i epitom na planu sličnih ostvarenja koje će Nison u redovnim prikazivačkim komadima dostavljati pred odano mu gledateljstvo. Mustra je posve jednostavna – zaplet je svjesno sveden na najnužnije (otmica člana porodice i brzopotezna i beskompromisna osveta zbog smrti istog), eksplozivna i prenaglašena akcija, nezauzdani mačizam staroga kova (za to je, naravno, zadužen Nison), dobar reditelj, vješt u baratanju žanrovskim konvencijama, pomalo geografske egzotike, neo-noir kao okvirna atmosfera, ekonomičan izraz, nešto ozbiljniji ton… Sve to je u odličnom pakovanju donio Taken (uključujući i pojavljivanje Raše Bukvića), a dobar dio toga prisutan je, ponovljen i manje ili više umješno izvariran u filmovima koji su uslijedili ne samo unutar franšize Taken.

Bezimeni (Unknown) (2011)

Najdalje u variranju pominjane polazne formule otišlo se u filmu Bezimeni (Unknown), gdje su Nison i ekipa pod izgovorom bučnog akcionog trilera zapravo proturili paranoidnu misteriju o čovjeku koji se budi iz kome, te ubrzo postaje svjestan da mu je neko ukrao identitet, pa i čitavu egzistenciju, ali mu, avaj i gle čuda, niko, uključujući i voljenu suprigu, ne vjeruje. U pitanju je sasvim funkcionalan i izrazito dinamičan triler, sa znalačkom upotrebom oku ugodnih evropskih lokacija, ali je ovaj film, u kome glume i Dženjueri Džouns, Dajen Kruger, Bruno Ganc, Ejden Kvin, Frenk Lanđela, Sebastijan Koh… možda ipak najznačajniji kao početak plodotvorne saradnje Nisona i španskog internacionalca, reditelja Haumea Kolet-Sere.

Non-stop (2014)

Kolet-Sera i Nison nanovo su udružili snage samo tri godine docnije, u slučaju ovog akcionog trilera sa dodatkom pomalo glavolomne misterije u vazduhu (avionu), gdje Nison, u ulozi američkog maršala zaduženog za bezbjednost tokom leta, treba da spriječi seriju smrti za koju je odgovoran enigmatični pošiljalac kriptičnih SMS-ova. Za ljubitelje žanra i Nisonovu poziciju i njegova postignuća unutar njega, ovo je sasvim dovoljno, mada, ako ćemo pošteno, riječ je o nešto slabijem radu unutar u ovom tekstu istaknute petorke. A prilično ambiciozna je bila i glumačka podjela u cjelini gledano; tu su bili: Džulijen Mur, Skut Mekneri, Mišel Dokeri, Kori Stol, Nejt Parker, Lupita Njongo…

Šetnja među grobovima (A Walk Amog Tombstones) (2014)

Skot Frenk, već godinama i decenijama unazad pouzdani i cijenjeni holivudski scenarista, ovih je sedmica hvaljen kao kreator i autor serije Damin gambit, a sa Nisonom je sarađivao u ovoj ekranizaciji velikog autora žanra, Lorensa Bloka. Žanr u pitanju je neo-noir, i Nison je u slučaju baš ovog filma otišao najdalje u prihvatanju i prilagođavanja zakonitosti te žilave filmaške struje svojoj već poodavno ikoničnoj javnoj pojavi. Ovaj film očitava nekoliko krupnih falinki (ponajprije se to odnosi na aspekte ritma i narativnog fokusa), ali za manje zahtjevne poštovaoce i konzumente šire shvaćene nisonštine, i ovakva Šetnja među grobovima ipak pruža dovoljnu dozu onoga najvažnijeg.

Noćna potjera (Run All Night) (2015)

Znatno bolje stvari stoje u ovom, trećem po redu kreativnom susretu i spoju Nisona i Haumea Kolet-Sere; neo-noir matrica ovdje djeluje prirodnije i zaokruženije, a ritam priče o ocu, mafijašu i plaćenom ubici, koji ima samo jednu noć punu krvavih sukoba da iznova i hitro utvrdi vlastite prioritete je vidno eksplozivniji, pa samim tim i privlačniji. U glumačkom smislu, Nisonu u ovom vrlo dobrom ostvarenju društvo prave: Ed Haris, Džoel Kinaman, Bojd Holbruk, Henesis Rodriges… i ponovo (u manjoj epizodi) Radivoje Raša Bukvić.

Putnik (The Commuter) (2018)

Prethodnica Pokajniku bio je Putnik, pomalo rutinirana, ali ipak i dalje pažnje i gledalačkog vremena vrijedna akciona misterija (koja se ovog puta odigrava mahom u vozu); tokom koje će bivši policajac, sada prodavac osiguranja u ozbiljnim životnim i egzistencijalnim problemima tokom vožnje kući, pride morati i da razriješi krupnu i po njega moguće fatalnu enigmu. Opasnu damu prilično ubjedljivo je odigrala Vera Farmiga, a osim nje u Putniku možete da gledate i njenog čestog glumačkog partnera, Patrika Vilsona, te Džonatana Benksa, Sema Nila, Elizabet Mekgovern… Nison je standarno na visini zadatka i u ovom nešto blijeđem izdanju reditelja Haume Kolet-Sere.

Izvor i foto: Cdm

Tekst objavila: Ljilja Brajković