Neno Belan jedan je od malo muzičara koji su ostali dosljedni sebi u muzičkom smislu. Nisu ga zanimali trendovi, prilagođavanje vremenu i publici. Stihovi nabijeni emocijama, ali ne i patetikom, vrlo specifičnim optimizmom i vedrinom Mediterana, zaštitni su znak njegove karijere. Neno i danas, decenijama nakon pojavljivanja na muzičkoj sceni Jugoslavije, stvara i nastupa za mnogobrojnu publiku širom bivše države.

Kao umjetnički direktor Zagrebačkog festivala u prilici ste da sagledate muziku iz drugog ugla, a ne samo iz ugla izvođača. U fuziji različitih muzičkih pravaca, gdje je danas stara dobra pop muzika?

“Svako vrijeme nosi svoje. Ono što se slušalo šezdesetih, nije se slušalo sedamdesetih, osamdesetih se slušalo nešto treće, devedesetih nešto četvrto. Danas mi se čini da nema dominatnog trenda, nešto što bi bilo karakteristično samo za ovo vrijeme. Sve danas funkcioniše kao jedna čudna mješavina”.

Šta vas onda i dalje motiviše da se bavite muzikom i nastavite sa koncertima?

“Muzika je moj život. I dalje mi je najlepši osjećaj je kad se popnem na stejdž i uzmem gitaru u ruke, zasviram i zapjevam za publiku koja to voli i koja mi tu energiju vraća”.

Izvor: Cdm